Nie wiem czy nie byłam tam najmłodszą i najlepiej czującą się osobą wśród wszystkich swoich towarzyszy. 

Światło, które nas wita, jest jakby słonecznym prześwitem prosto z nieba. Jest mrocznie, na scenie stoi osiem stanowisk dla instrumentalistów, na środku jest dziewiąte krzesło i jedna nocna lampka z abażurem, dająca spokojne, ciepłe światło. zakochałam się jak tylko weszłam, a kiedy na scenę weszli muzycy a za nimi Ona, to już wiedziałam, że spędzę wspaniałe dziewięćdziesiąt minut. 

Weszła na scenę kiwając się na boki. Ma siwe włosy, nadwagę i tak pięknie bulgoczący środek, że wzrusza mnie kiedy tylko zaczyna śpiewać. Stanisława Celińska. Jedna z najpiękniejszych kobiet jakie w swoim życiu miałam zaszczyt podziwiać. Stoi blisko ludzi, ma otwarte oczy i otwarte dłonie, jestem pewna, że na dzień dobry wymienia się ze swoimi widzami energią. Jest artystką, która przekracza barierę teatralnej czwartej ściany. Stojący na scenie, najczęściej nie widzą dobrze widowni. Oświetlenie powoduje pojawienie się wrażenia czwartej ściany, odgradza ona mrokiem widownie od występujących. Czwarta ściana pozwala ‚odciąć się’, skupić. a pani Celińska prosi o zapalenie świateł, chce widzieć swoich gości. chce dziękować, chce dawać atencję. Jest szalenie aktywna w swoim spokoju. Zapowiada swoich muzyków jako tych, którzy zawsze grają jakby byli na scenie po raz pierwszy i jednocześnie po raz ostatni. i modlę się żebym jako młoda aktorka nigdy o tym nie zapomniała.

Maciej Muraszko, odpowiada za muzyczną oprawę; genialną, płynną, każda muzyczna kropelka w niej wybrzmiewa. Muzycy Są. smyrają, smagają i pieszczą dźwiękami. Każdy z nich podczas koncertu ma szansę na samotne bycie, na solówki pełne zaangażowania. są ptakami, wiatrem i naturą wszelką.

Widzowie też dostają szansę, a ludzie cenią sobie, kiedy wyciąga się w ich stronę dłoń. Te tabuny siwych koków wydają z siebie nieśmiałe dźwięki, wibrujące, kościelne, szczere. Jestem przekonana, że można modlić się właśnie tak, wymieniając wartościami, energią, dając, nie żądając, nie oczekując. Jerzy Grotowski napisał kiedyś, że:

Bóg stworzył teatr dla tych, którym nie wystarcza Kościół.

no i tak.

A te wszystkie wibrujące głosy, przecież po tylu latach zbierania doświadczeń, mają w sobie głos, którego należy słuchać. Tam siła jest w tych wątłych i zmęczonych ciałach.

A Ona jest obecna, odpowiada na ‚bisy’, mówi i przez cały czas się dzieli.

Przed solówkami Kuby Marciniaka wstrzymuję oddech. Poznaję nowe i dostaję znajome; Koftę, Młynarskiego. Biję brawo do czerwoności dłoni. Wychodząc chcę jeszcze więcej tworzyć, czuć i dawać.

Jeśli będziecie mieli okazję wybierzcie się na koncert Stanisławy Celińskiej. Atramentowych dźwięków warto doświadczyć. a jeśli nie będziecie mieli okazji, to ją stwórzcie.

Poniżej daty i miejsca zbliżających się koncertów, będą się zbliżać przez cały rok.

Oleśnica – Biblioteka i Forum Kultury

07-04-2017

Elbląg – Teatr im.A.Sewruka

09-04-2017

Ełk – Ełckie Centrum Kultury

23-04-2017

Grudziądz – Centrum Kultury Teatralnej

26-04-2017

Warszawa – Teatr Roma

11-05-2017

Sanok – Sanocki Dom Kultury

12-05-2017

Przemyśl – Przemyskie Centrum Nauki i Kultury Zamek

13-05-2017

Zamość – Zamoyski Dom Kultury

14-05-2017

Tomaszów Lubelski – Dom Kultury

20-05-2017

Kraków – Nowohuckie Centrum Kultury

18-11-2017

Starogard Gdański – Sala Kinowa “Sokół”